Je voelt je onrustig. Er gaat een bepaalde spanning en onrust door je lijf. Je kunt het niet omschrijven. Je wilt iets doen om hier maar vanaf te komen, maar het blijft continu op de achtergrond sluimeren. Je zoekt afleiding in je social media, netflixen, eten, werken. Je probeert van alles om maar niet die onrust en ongemak te hoeven voelen. Maar wat je ook dat die onrust blijft aanwezig.

​

En dan is er die continu stroom aan gedachtes die door je hoofd gaan. Je hebt het gevoel dat je continu “aan” staat. Je denkt aan een gesprek dat je vanochtend op je werk had, dat telefoontje dat je nog moet plegen, de deadline op je werk die nu wel heel dichtbij komt, de vriendin die je nog even moet appen, je boodschappenlijstje, de was die nog gedaan moet worden....

​

Dan vraagt je partner iets onbenulligs en je schiet toch uit je slof. Je partner kijkt je verbaasd aan, wat is er aan de hand?!? Zelf snap je ook helemaal niets meer van jezelf, je emoties schieten alle kanten op, zonder een reden. Je herkent jezelf zo helemaal niet, maar je hebt geen idee wat je hier aan kan doen.

​

Je hebt een lange to-do lijst. Je hebt geen zin om te beginnen en start ergens. Tussendoor schieten je gedachten alle kanten op. Het lukt niet om de focus erbij te houden. Je pusht jezelf om door te zetten, alleen er wil maar niets uit je handen komen. Dan hoop je dat een ander ding op je to-do lijstje wel gaat werken, dus je pakt het volgende aan. Maar ook daar kom je niet veel verder mee. Dan ga je toch weer naar het eerste punt op je to-do lijstje. Inmiddels ben je een uur verder, je hebt nog niets gedaan en bent alleen maar gefrustreerd omdat je to-do lijstje zo nooit afkomt.

​

Het is één grote chaos in je hoofd. Je wilt het werk afmaken, maar er komt niets zinnigs uit. Het frustreert je dat het niet lukt om helder na te denken.

En tegelijk voel je je daardoor opgejaagd, je wilt van alles doen, maar aan het einde van de dag voelt het alsof je nog geen stap verder bent gekomen.

​

Alles lijkt teveel, je kunt er niets meer bij hebben. Als dan ook nog vrienden willen afspreken om wat te drinken, heb je er eerlijk gezegd geen zin in. Je ziet er tegenop. Je probeert jezelf bij elkaar te rapen en van de bank af te komen. Maar je hebt echt geen energie om nog weg te gaan. Je begint aan jezelf te twijfelen ben ik nu echt zo saai, het lijkt wel alsof ik nergens meer zin in heb.